Vijf jaar verder.....

 ---------------------------------------------------

 

Bewonder de Wondere Wereld om je heen.

En besef dat ook jij een Wonder bent.....

 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 

Pagina geopend op 28 april 2016......

 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 

Donderdag 28 april 2011 ~ donderdag 28 april 2016.

 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Copyright ~ Els van de Donk-Pennings. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 

 

2011 ~ 2016.

 

Gedicht geschreven vijf jaar na een ernstige ziekte die mij overkwam.

Ik heb het overwonnen.

Deze vijf jaar betekenen voor mij een mijlpaal.

Een nieuw tijdperk breekt aan….

 

 

ALS EEN ZANDKORREL…….

 

Je bent als een zandkorrel in de onmetelijke woestijn.

Je lijkt niet op te vallen, je voelt je klein.

 

Er zit leven in de zandkorrel, het ontspruit.

Er ontstaat een stengel fier omhoog.

Blaadjes ontvouwen, de stengel ontvangt.

Het siddert in de wind, het wiegt mee.

Het vangt water op, waarnaar werd verlangd.

 

Je bent als een zandkorrel in de onmetelijke woestijn.

Je lijkt niet op te vallen, je voelt je klein.

 

Het nieuwe leven wordt sterker, en toont zijn kracht.

De stengel wordt dikker, takken ontstaan.

De blaadjes krijgen meer ruimte, het laat naar je kijken.

Een stam ontstaat, diep geworteld.

Seizoenen komen, en zij verstrijken.

 

Je bent als een zandkorrel in de onmetelijke woestijn.

Je lijkt niet op te vallen, je voelt je klein.

 

De levenservaring wordt groter, je wordt sterker.

De kleine korrel heeft je ontvangen.

Maar dan breekt de stam, een leven splitst zich in twee.

Je bent gebroken, door een verstoring in de natuur.

Je bent geschokt, en kan daar niet verder mee.

 

Je bent als een zandkorrel in de onmetelijke woestijn.

Je lijkt niet op te vallen, je voelt je klein.

 

Je voelt je kracht terugkeren, je gelooft er weer in.

Hernieuwd keer je terug, de stam komt overeind.

De wortels grijpen het leven, en maken de stam sterk.

Het kost je veel moeite, maar het geloof is er.

De takken grijpen het licht, het is dankbaar werk.

 

Je bent als een zandkorrel in de onmetelijke woestijn.

Je lijkt niet op te vallen, je voelt je klein.

 

Ik ben als die boom, geknakt maar overeind gekomen.

Wetend dat uit een zandkorrel iets moois kan groeien.

Mijn geloof in mijn zijn is gesterkt.

Ook al ken ik zwakke momenten in mijn emotie.

Het litteken heeft mij niet beperkt.

 

Ik ben als een zandkorrel in de onmetelijke woestijn.

Ik ben gegroeid, en blij dat ik er kan zijn……

 

Els ~ 17 maart 2016.

 

 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 

 

VERSLAG.....

 

Donderdag 28 april 2011 ~ donderdag 28 april 2016.

 

VIJF JAAR VERDER……

 

Ruim een maand heb ik hier aan gewerkt,

omdat het me zwaar viel.

Maar het heeft mij goed gedaan…

 

De huisartspraktijk en de chirurg zijn hiervan op de

hoogte. Ze vinden dat het heel goed is dat ik het van

mij af heb geschreven…

 

Vijf jaar ben ik verder.

Vijf jaar geleden kreeg ik een tweede levenskans.

Ik heb dat ontzettend dankbaar met beide handen aangegrepen.

 

 

Vijf jaar geleden kreeg ik op woensdag 13 april 2011 te

horen dat ik dikke darmkanker had.

Mijn wereld stortte in.

Ik geloofde niet in een leven na kanker. Maar toen ik

er zelf mee geconfronteerd werd moest ik leren beseffen

dat er wél een leven na kanker kon bestaan.

 

Op donderdag 28 april 2011 werd ik geopereerd.

De ziekte verdween uit mijn lichaam.

 

Ik heb mezelf geleerd te geloven in een leven na kanker.

Ik ben verder gegaan, hoewel dat niet altijd gemakkelijk was

en is.

 

Nu, vijf jaar later, hebben de artsen mij los gelaten, na

een consequente contrôle.

Dit kan omdat ik kankervrij ben, en het goed met mij gaat.

Bij darmkanker ben je nooit helemaal vrij van contrôle en

daar voel ik me veilig bij.

 

Nu vijf jaar verder heb ik de behoefte om het van mij af te

schrijven.

Het is alsof het gisteren is gebeurd. Omdat het zo’n grote

impact heeft gegeven op mij, en op mijn dierbare naasten.

Mijn leven werd in tweeën gehakt.

Ik ben niet meer zoals ik voorheen was, lichamelijk en

geestelijk.

Lichamelijk heb ik in moeten leveren.

Geestelijk laat mij een voortdurende angst voelen.

Angst die zegt, je kan de ziekte weer terug krijgen.

Angst kan ook een gezonde emotie zijn.

Het maakt je alert. Ik kan daardoor beter relativeren.

Als je de angst beheerst kan je daar ook positieve sig-

nalen uit halen. Ik zeg voortdurend tegen mij zelf: je

hebt heel veel geluk gehad. Ik wil er voor blijven gaan.

Naast mijn angst ben ik er sterker uit gekomen.

 

 

Als ik klaar ben met schrijven weet ik dat de eerste vijf jaren

na een dergelijke ziekte een mijlpaal is die ik overwonnen

heb, en nu in letters heb afgerekend……

 

Hieronder de woorden, omgezet in zinnen, die mij zelf ver-

tellen wat ik overwonnen heb……

 

Els ~ 22 maart 2016.

 

 

Halverwege 2009 kreeg ik last van mijn darmen.

Het begon terwijl ik in bed lag.

De zeurderige krampen die ik kreeg waren anders dan

normaal. Het gaf tevens een pijnlijk drukkend gevoel

naar beneden toe.

Ik schrok hiervan.

De daaropvolgende dagen hield dat wisselend aan.

Het verdween. Ik sloeg er geen acht meer op.

Een half jaar later kwam het af en toe weer terug.

Omdat ik mij verder prima voelde dacht ik niet meteen

het ergste.

 

Op zondag 24 oktober 2010 in de vroege avond kreeg ik

plotseling ontzettend hevige darmkrampen. Het hield niet

meer op. Het waren weer de ongebruikelijke krampen,

maar dan veel erger. Daarnaast ontstond er een prikkende

pijn in de rechter colon.

Samen met mijn man Sjef, na een telefoontje, ben ik naar

het Catharinaziekenhuis gegaan.

Bij de huisartsenpost werd ik snel geholpen. Ik had een

verstopping in de rechter colon.

Ik kreeg laxeermiddelen mee.

Dat hielp in de daarop komende dagen.

Maar de krampen hielden aan, gepaard met de onbe-

stemde prikkelende pijn, die telkens wegebde, maar

ook weer terug kwam.

Ik gaf mijzelf de kans om verder te herstellen. De huis-

arts was ook op de hoogte. Daar kreeg ik verdere medi-

catie.

Pal voor de Feestdagen verdwenen de buikklachten.

Ik was opgelucht.

 

Maar begin januari 2011 keerden de klachten weer terug.

Ook mijn man Sjef kreeg darmklachten. Uiteindelijk werd

ik hiermee op het “ verkeerde been” gezet.

 

Op woensdag 19 januari in de ochtend kreeg ik plotseling

hoge koorts. Ik had ook veel pijn onder in mijn buik.

Ik dacht aan een blaasontsteking. Ik belde de huisarts.

Sjef, op advies, leverde mijn ochtendurine in voor een test.

Ik had geen blaasontsteking.

De koorts zakte.

De krampen, en de tintelende pijn bleven.

 

Op maandag 31 januari werden zowel mijn man Sjef als ik

door de huisarts geholpen. We bleven onze buikklachten

houden.

Er werd bij ons allebei een verstopping geconstateerd.

Bij mij zat het op precies dezelfde plaats als bij de eerste

verstopping, namelijk in de rechter colon.

We gingen rigoureus met laxeermiddelen aan de gang.

Dat hielp niet.

Wij begonnen te denken aan een bacteriële darminfectie.

 

Op woensdag 2 februari lieten we, op advies van de GGD,

een ontlastingtest uitvoeren.

 

Op donderdag 10 februari kregen we de uitslag via de

vervangende huisarts. Hij sloeg op mij geen acht, want ik

had een spastische darm. Een laconieke uitspraak dat

twee maanden later een geheel andere lading kreeg!

Deze vervangende arts wilde ik nooit meer zien!

 

De uitslag wees uit dat er geen sprake was van een bacterie.

 

Op ons verzoek konden we een bloedtest uitvoeren. Ik

moest daar bij de vervangende arts meer moeite voor doen.

 

Op 16 februari kregen we telefonisch van de huisarts de

uitslag. Bij Sjef werd niets gevonden. Bij mij was er een te

hoog bezinksel vanwege sporen die wezen op een infectie.

 

De andere dag waren we op consult bij de huisarts.

We kregen beiden een antibioticakuur en weer laxeermid-

delen.

Er was niets ernstigs met ons aan de hand, werd ons beves-

tigd.

We gingen met de medicijnen aan de slag.

 

We gingen ons beter voelen.

 

Maar begin maart begon ik weer meer darmklachten te

krijgen.

Sjef bleef ook klachten houden.

 

Op maandag 7 maart waren we weer bij de huisarts.

De laxeermiddelen werden opgehoogd.

Als ik wilde kon ik een buikecho, of een röntgenfoto

krijgen.

Ik wachtte liever verder resultaat af.

 

Ik begon de indruk te krijgen dat de verstopping minder

werd.

Maar omdat de krampen en onbestemde pijn bleven aan-

houden begon ik het niet meer te vertrouwen.

Ik herkende als het ware mijn eigen lichaam niet meer.

Ik gaf dat tegenover mijn naasten ook aan.

 

Na een verwijzing van de huisarts liet ik in het Cathari-

naziekenhuis een röntgenfoto van mijn gehele buik ma-

ken. Dit werd op woensdag 30 maart uitgevoerd.

Op vrijdag 1 april kreeg ik daar de uitslag van.

Er was niets op de röntgenfoto te zien.

De huisarts verwees me door naar de internist.

Daar schrok ik van, maar ik begreep ook, dat ik zo niet

meer verder kon.

Vanaf dat moment gaan de klachten van mij en mijn man

Sjef uiteen.

 

Bij Sjef bleek het uiteindelijk om een onschuldige verstop-

ping te gaan die hardnekkig was.

Dit werd begeleid door de mdl-arts.

 

 

Op woensdag 6 april voelde ik me voor de “leeuwen gegooid”.

Die middag stond ik plotseling, samen met Sjef die mij

terzijde stond, in het oncologiecentrum van het Catharina-

ziekenhuis.

We schrokken allebei.

In de verwijzing werd oncologie niet genoemd.

“Hier hoor ik toch niet thuis (?) “zei ik hardop.

Maar in mijn hart wist ik, dat er iets met me helemaal niet

meer klopte. 

Onderzoek bij de maag/darm/lever arts, tevens oncoloog,

wees uit dat ik geen verstopping in de rechter colon had

maar een gezwel!

 

De artsen gingen in overleg en er werd een onderzoek-

traject gestart.

 

Eenmaal thuis heb ik mijn emoties huilend en schreeuwend

de vrije loop gegeven. En dat luchtte op.

Mijn lieve naasten maakten zich ook ernstige zorgen en leef-

den ontzettend met mij mee.

 

Op maandag 11 april kreeg ik weer een koortsaanval.

Twee uur later was ik in het ziekenhuis. De koorts zakte.

Er was even sprake van een opname. Maar ik mocht

toch naar huis.

 

Op dinsdag 12 april werd in het ziekenhuis bij mij een ct

scan van de buik uitgevoerd.

Ik onderging dat met de nodige spanning. Ik hoopte dat

het om een onschuldig gezwel zou gaan.

 

Op woensdag 13 april kreeg ik van de mdl arts/oncoloog de

uitslag.

Dikke darmkanker in de rechter colon, en in het verlengde

daarbuiten!

De darmwand was geheel intact.

Ik sloeg letterlijk voorover. Mijn wereld stortte in.

De arts ving dat heel goed op.

Darmkanker is goed te behandelen, ik had kans om er goed

door te komen!

Opbeurende woorden, en erg goed van de arts bedoeld.

Maar ik sloot mij af voor het feit dat wat buiten de darm

zat moeilijker te behandelen was! Ik was mij op het moment

van daar niet van bewust.

Maar ik werd wel gewaarschuwd voor het feit dat ik een

zwaar jaar tegemoet zou gaan. Naast een operatie zou ik

ook chemo krijgen!

Mijn angst was wurgend te noemen!

Ik werd meteen doorverwezen naar de chirurgie. Daar

kreeg ik de beelden van de ct-scan te zien, die er niet om

logen.

Ik werd verder onderzocht. Direct daarna werd er een

röntgenfoto van mijn thorax genomen, om uitzaaiingen

uit te sluiten. Men verwachtte niet dat ik ze had.

De lever en andere organen zagen er ook goed uit.

In de voorbereidingsruimte voor de thoraxfoto welde een

spontane huilbui op. Ik gaf daar aan toe.

Ik kon me weer herpakken, om het onderzoek goed te

ondergaan.

Ik werd daarna geprikt voor een CEA-bloedwaardetest.

(CEA staat voor Carcino-Embryonaal-Antigeen.

Dit is een zogenaamd ‘tumor geassocieerd’ eiwit. )

Die zou een waarde van slechts 2.8 aangeven.

Ik heb die dag de verdere onderzoeken en gesprekken

kunnen doorstaan omdat ik me ging afsluiten. Het leek

alsof ik naar een film keek.

 

Eenmaal thuis werd ik door onze kinderen diezelfde dag

ook goed opgevangen.

Ook zij waren hevig geschrokken. Zij stonden mij dagelijks

bij!

Sjef omringde mij waar hij maar kon.

Ik wist me te herpakken, maar de “film werd toch nog

steeds afgedraaid.”

Ik was bij machte om meteen een aantal familieleden

en een aantal vriendinnen zelf hiervan telefonisch op de

hoogte te brengen.

Daags erna wist ik dat de thoraxfoto er goed uit zag!

 

Ik werd ook goed opgevangen door mijn familie.

Tweelingzus Ans week niet meer van mijn zijde.

 

Vriendinnen/vrienden van het slechtvalkforum stonden mij

ook ontzettend bij. Ook van een ander slechtvalkforum.

 

Plotseling ging het slechter met me.

De pijn werd erger. Mijn eetlust verdween.

Ook het smaakvermogen was compleet weg.

Het lopen ging moeizaam.

Regelmatig had ik aanvallen van zwakte.

Duizelig, dronken praten en wankel op mijn benen.

Ik zocht dan altijd mijn bed op.

 

Omdat het steeds slechter met me ging kreeg Sjef het

voor elkaar om de operatie te bespoedigen.De mdl-arts

hielp daar direct aan mee.

De operatie zou pal na het Paasfeest al plaatsvinden!

De huisarts, ook hevig geschrokken,onderhield ook contact

met me.

Maar ik kon hem vaak niet zelf te woord staan, dat was te

verstikkend voor me. Sjef deed dat voor mij.

 

Op donderdag 21 april kreeg ik in het ziekenhuis een

coloscopie in de dikke darm met een roesje.

De mdl-arts die dat uitvoerde ving mij uitstekend op.

Dat deed mij ontzettend goed.

Ik zag de beelden tijdens het onderzoek.

De beelden vertelden me wat ik reeds wist! Er werd

tevens een onschuldige poliep weggehaald.

 

Drie dagen later beleefde ik het mooiste Paasfeest van mijn

leven. De saamhorigheid was groot. De zon scheen vrolijk.

Het kwam goed bij me naar binnen.

De familie was er compleet,en dat maakte het Paasgevoel

intenser.

Ik kon redelijk goed eten van al het lekkers.

 

Op Tweede Paasdag maakte ik een wandeling over het

Henri Dunantpark waar wij aan wonen, samen met

Sjef.

Langs de kleine waterpartij lagen in het gras drie tiener-

meisjes. We liepen langs hen.

Plots stond een van hen op, en liep naar mij toe. Ze bood

mij een chocolade paaseitje aan. Dat gaf mij een heel warm

en bijzonder gevoel. Ze leek wel een engel die op mijn pad

kwam. Het leek alsof zij mij wilde zeggen dat alles goed zou

komen.

Mijn emotie vertelde me dat zij bewust mijn pad kruiste.

 

Daags na Pasen, op dinsdag 26 april belde het Catharinazieken-

huis:

de operatie vindt plaats op donderdag 28 april, om half 2.

Ik raakte zwaar geëmotioneerd.

Het was bijna zover!

Ik zag er tegenop, maar het verloste mij wel van een ernstige

ziekte!

 

Op woensdag 27 april rekte ik de dag door langer op te blij-

ven. Ik wist dat ik de andere dag een zware operatie moest

ondergaan.

Toch heb ik die nacht goed geslapen.

 

Op donderdag 28 april werd ik om half 12 opgenomen in het

Catharinaziekenhuis. De operatie was die dag vervroegd

van half 2 naar 12 uur.

Ik had geen tijd om even tot mij zelf te komen.

Alsof er weer een film werd afgedraaid onderging ik alle

handelingen die noodzakelijk waren voor de operatie.

 

Afscheid nemen van Sjef viel mij enorm zwaar.

 

Ik werd op de operatie afdeling goed opgevangen door de

chirurg en door zijn team.

Zenuwen kende ik niet. Ik liet dat niet toe.

Ik was er klaar voor. Daar zorgde de “film” voor.

 

De operatie duurde veel langer dan de tijd die daarvoor

stond. Geen anderhalf uur, maar bijna vier uur.

De tumor buiten de dikke darm had zich verkleefd aan mijn

rechter eierstok. Dat veroorzaakte de meeste pijn bij het

lopen. De rechter eierstok werd samen met de tumor ver-

wijderd. Ook het gebied er omheen. De rechter colon

werd compleet verwijderd, tesamen met 26 lympheklieren.

Dat betekende dat ik 35 cm. van de 150 cm van de dikke darm

kwijt raakte.

Ook het gebied er omheen werd weggehaald. Er werd een

nieuwe zijwaartse ingang in de dikke darm gemaakt voor de

dunne darm.

Alle risico’s in het risicogebied waren weggenomen!

 

Een half uur later werd ik geleidelijk wakker in de uitslaap-

kamer.

Ik hoorde geroezemoes van vreemde stemmen.

Maar ik zat toch thuis, temidden van mijn familie, waar mijn

kleinkinderen lief aan het spelen waren?

Op de operatiekamer hebben ze mij onder narcose gebracht

terwijl ik aan mijn kleinkinderen dacht.

Daar werd ik mee wakker.

Ik werd innerlijk kwaad. Ik wilde in het ziekenhuis zijn. Ik

wilde de operatie achter de rug hebben. Ik wilde van de tu-

moren af!

Het geroezemoes werd duidelijker. Ik deed mijn ogen open.

Langzaam drong het tot mij door dat ik mij in het ziekenhuis

bevond, en dat de operatie inderdaad achter de rug was.

Dat moment raakte al mijn emoties. Ik besefte heel intens

dat de tumoren weg waren!

Ik werd zorgzaam verzorgd. Ik lag aan allerlei “toeters en

bellen”, zodat ze mij goed in de gaten konden houden.

Twee uur later mocht ik naar de verpleegafdeling.

Vochttoediening en toediening van morfine en een catheder

zouden mij een paar dagen gezelschap houden.

 

De chirurg kwam aan mijn bed. Hij vertelde me het verloop

en wat ze al bijna zeker wisten.

Ik schrok wel van het onverhoopt verwijderen van de rech-

ter eierstok. Ik was blij om te horen dat de tumor buiten

de dikke darm waarschijnlijk goedaardig was, en dat er verder 

in de buik geen uitzaaiingen tot dan toe waren gevonden.

Maar het zag er hoopvol uit!

De tumor in de dikke darm was kwaadaardig.

 

Ik begon te beseffen dat ik veel geluk heb gehad!

 

Op maandag 2 mei werd ik op het einde van de morgen

ontslagen uit het ziekenhuis.

Ik was er goed verzorgd en verpleegd.

Ik heb in die dagen bijna niet kunnen eten.

Ik was blij dat ik de voorlaatste dag verlost was van alle

slangen, en van de catheder die mij noodgedwongen

hadden vergezeld. Het voelde als een bevrijding.

 

Foto’s laten maken in het ziekenhuis heb ik emotioneel

gezien niet kunnen opbrengen.

Bewust heb ik daarom gekozen voor pal ervoor, en pal

daarna.

 

Toen ik in de auto stopte nabij ons huis, waren mijn

eerste woorden tegen Sjef die achter het stuur zat: “Goh,

ik ben weer thuis!”

Het voelde als een hele grote stap.

 

Op donderdag 5 mei begon ik heel voorzichtig iets van

herstel te merken.

Lopen ging moeizaam. Zitten ook.

De pijn van het litteken en vooral in mijn buik waren

enorm.

Maar gelukkig keerde mijn eetlust en mijn smaak weer

terug! Daarin de plaats had ik een ongekende honger.

Ik gaf daar ook aan toe. Mij werd in het ziekenhuis dan

ook met klem aangeraden extra goed te eten.

Daar heb ik gehoor aan gegeven.

Het gewichtsverlies bouwde ik gaandeweg op, tot aan

een normaal gezond gewicht.

 

Op woensdag 11 mei kreeg ik een eerste contrôle in het

oncologiecentrum van het Catharinaziekenhuis bij de

chirurg.

Hij was blij verrast mij in goede doen te zien.

“Je ziet er heel erg goed uit!” Ik straalde dit van hem te

horen.

Het litteken werd gecontroleerd. En ja, dat zag er heel

goed uit. Deze loopt over mijn gehele buik verticaal.

De officiële uitslagen moest ik nog krijgen na het patholo-

gisch-anatomisch laboratoriumonderzoek.

Maar men wist al dat ik een kans maakte om geen chemo-

kuur van een half jaar te moeten ondergaan!

Men verwachtte namelijk geen uitzaaiingen meer te vinden

in het weggenomen weefsel.

Zwevend ging ik met Sjef naar huis bij dit positieve bericht.

Wachten op de definitieve uitslag was spannend!

 

Op woensdag 18 mei kreeg ik telefonisch nadere uitslagen

van de eind-verantwoordelijke chirurg waar de uitvoerende

chirurg onder viel.

Daarin werd mij verteld wat er precies was weggehaald bij

de operatie eerder in dit verslag reeds gemeld.

De chirurg zweeg over al dan niet chemo.

Men was immers in de maatschap hierover in overleg.

 

Op 27 mei had ik de tweede contrôle bij de chirurg.

Ik kreeg te horen dat de volgende reden mijn redding is

geweest: de kwaadaardige tumor in de dikke darm was

niet doorgegroeid in en voorbij de vierde slijmvlieslaag.

Was dat wel zo was de goedaardige tumor geraakt geweest!

Men verwachtte wel dat de koortsaanvallen die ik gehad

heb in de vier lagen vanuit de kwaadaardige tumor even een

gaatje hebben gemaakt. Het gaf mij een minimale meer kans

op uitzaaiingen.

De mdl-arts/oncoloog zou de uiteindelijke beslissing over

wel of geen chemo nemen. Het is de arts bij wie ik oor-

spronkelijk onder contrôle was.

 

Op maandag 6 juni probeerde ik in De Mortel uit hoever ik

weer kon lopen. Ik zat in zesde week van het eerste herstel.

Het was op een plek waar ik het liefste ben.

De natuur is er heel mooi. En het gezelschap van de daar

wonende slechtvalken maakt het plaatje compleet!

In een langzame tred kon ik de wandeling volbrengen.

En daar was ik enorm blij mee.

Ik had zes weken lang meestal mijn bed gezien. Ik heb

ontzettend veel geslapen. Vandaar dat mijn blijdschap

groot was dat ik langzaamaan me toch weer lichamelijk

kon herpakken.

 

Op dinsdag 14 juni had ik bij de oorspronkelijke mdl-arts

een volgend consult.

Toen kwam eindelijk het verlossende antwoord: geen chemo!

Hoerrrraaaa!

Ik werd voor de verdere contrôle overgeheveld naar mijn

chirurg, die mij voor vijf jaar onder zijn hoede nam.

Dat vond ook ik ideaal omdat hij mij het beste gezien had.

Ik bedankte de arts voor al zijn goede zorgen en nam intens

afscheid van hem.

 

Op zaterdag 18 juni beleefde ik een bijzondere meeting bij

de slechtvalken in De Mortel door tweelingzus Ans georgani-

seerd.

Ik kon er niet volledig bij zijn, omdat ik dat nog niet aan

kon.

Maar ik was er, en dat telde. Deze Meeting zal voor mij

altijd bijzonder blijven door de vrienden/dinnen die mij

omringden, en dankzij mijn tweelingzus Ans!

 

Op woensdag 22 juni had ik een extra contrôle bij de contro-

lerende chirurg. Ik had ontzettend veel pijn in mijn borst

vanuit het middenrif.

Ik maakte mij zorgen.

Het bleek gelukkig om mijn maag te gaan die de gevolgen

van de operatie nog niet helemaal te boven was.

Ik kreeg er maagzuurremmers voor. Dat hielp.

 

Vanaf dat moment ging ik de verdere contrôle in waar vijf

jaar voor staat.

De eerste drie jaar was dit om de drie maanden. De daaropvol-

gende twee jaar om het half jaar.

 

Op zaterdag 30 juli vierde ik na mijn ziekte mijn daarop

volgende verjaardag.

Intens bewust was ik van het feit dat ik weer jarig kon zijn!

Intens beleefde ik deze dag.

Intens wandelde ik die dag weer over het Henri Dunantpark

waar ik aan woon, en waar ik graag vertoef. Het was een dag

waarop ik intens besefte hoeveel geluk ik heb gehad!

Mijn zoon Marcel en schoonzoon Patrick trakteerden mij en

Sjef op uit-eten.

Daar blijf ik hen intens dankbaar voor!

 

 

De eerste contrôle was op vrijdag 26 augustus.

De contrôles bestonden uit bloedwaarde contrôle en beeldend

onderzoek door middel van echoscopisch

onderzoek van de bovenbuik en na twee of drie jaar een

coloscopie.

Deze keer betrof het het eerste bloedwaarde onderzoek.

Dit was spannend!

Het zag er meteen heel erg goed uit!

 

Op dinsdag 1 november had ik de eerste buikecho gericht

op vooral de lever, daarnaast de omliggende organen en

de nieren.

Dat zag er in eerste instantie prima uit!

De eerste spanning van dit onderzoek viel weg.

Tevens zat er ook de bloedwaarde test bij.

Ik moest extra lang op deze uitslag wachten.

Bij elk onderzoek, en elke uitslag voelde ik opnieuw de

spanning!

 

Op vrijdag 11 november kreeg ik van de chirurg bij een

consult de uitslag. Buikecho liet inderdaad uitstekende

resultaten zien.

CEA bloedwaarde was gestegen. Om elk risico voor te

blijven moest de meting over zes weken herhaald worden.

Ik schrok, maar ik liet dat niet merken.

 

Zes weken later werd het bloedprikken in het ziekenhuis

herhaald in de hoop dat de CEA-bloedwaarde gedaald zou zijn.

Ik wachtte in spanning de uitslag af.

Op vrijdag 23 december, een week na het bloedprikken, kreeg

ik de uitslag van de chirurg via een consult.

De CEA bloedwaarde was weer gestegen. Het had dezelfde

waarde als ten tijde van de darmkanker!

Een afspraak voor een PET ct-scan werd gemaakt.

De chirurg kon niet zeggen of het een slechte, of een goede

uitslag was. Hij hoopte met mij op het laatste.

Ik voelde me goed, naast de verschijnselen die ik nog steeds

bezat vanwege het herstel die nog gaande was.

 

Gespannen ging ik met mijn naasten en familie de Feestda-

gen in.

Ik soupeerde elke seconden ervan. Want ik wilde er vooral

van genieten. Ik houd van de saamhorigheid die deze dagen

altijd bepalen. Ik houd van het bij elkaar zijn bij mijn man

en kinderen en kleinkinderen.

  

Op dinsdag 10 januari 2012 onderging ik gespannen de PET

ct-scan in het Catharinaziekenhuis. Ik hanteerde mijn humor

als wapen om het te doorstaan.

Ik was blij dat ik na twee uur het ziekhuis kon verlaten.

 

Op vrijdag 13 januari volgde via een consult door de chirurg

de uitslag. De beelden die ik ook te zien kreeg, lieten totaal

geen verontrustende beelden zien. Gelukkig!

Er werd wel een onschuldige kleine struma gezien bij een te

traag werkende schildklier. Dat traject werd succesvol inge-

gaan bij de huisarts.

Ik was ontzettend opgelucht met de goede scan-beelden!

Over drie maanden weer een CEA bloedwaardetest. Is er

weer een stijging dan kreeg ik weer een PET ct-scan.

Ik hoopte dat de waarde ging dalen!

Opnieuw wachtte ik in spanning af.

 

Na opnieuw bloedprikken in het ziekenhuis kreeg ik op vrijdag

13 april via een consult van de chirurg de uitslag.

De CEA bloedwaarde was beslist verlaagd! Alle spanning viel

bij me weg!

 

De “film” die ik telkens voor mij zelf afdraaide kwam hoe

langer hoe minder langs. Het was voor mij een vorm van

zelfbescherming om alles te kunnen doorstaan.

 

Ik bleef om de drie maanden onder contrôle. Het liet mij

elke keer positieve resultaten zien.

 

Tot eind 2013.

Elke drie maanden bleef de CEA bloedwaarde in een gelijke

tred stijgen. Per keer werd het nog niet als negatief be-

schouwd tot november van dat jaar.

Een week na het bloedprikken kreeg ik op donderdag 28

november telefonisch een verontruste chirurg aan de lijn.

Vanwege de telkens gelijkwaardige stijging van dat jaar zei

hij met klem: “Dit is niet goed hoor, mevrouw van de Donk!”  

Ik wist dat een blijvende stijging verontrustend kon zijn.

Ik schrok hevig terwijl ik op mijn hobbykamer heerlijk aan

het tekenen was. De moed zakte in mijn schoenen. Ook Sjef

schrok hevig. Er werden meteen afspraken gemaakt voor een

nieuwe bloedtest.

En toch, ik voelde me prima op de verschijnselen van herstel

na, dat nog altijd voortduurde, maar wel in positieve rich-

ting!

 

De nieuwe bloedwaarde test zou na de Feestdagen in het nieuwe

jaar uitgevoerd worden, zes weken na de voorgaande.

 

Ik doorstond opnieuw met de nodige spanning de Feestdagen

die mij zo dierbaar zijn.

 

Op dinsdag 14 januari 2014, een week na het bloedprikken,

tijdens een consult van de chirurg, volgde de uitslag.

Er was een lichte daling. Dat was positief! Ik was ontzettend

opgelucht!

Over drie maanden weer een contrôle en daarna zou het verder

gaan om het half jaar.

 

Op donderdag 17 april tijdens het consult kon de chirurg

mij een verdere CEA bloedwaarde daling laten zien, en een

positieve uitslag van het echoscopische buikonderzoek.

 

Ik werd voor het eerst na de kanker voor een half jaar

losgelaten.

Dat was even vreemd, maar het voelde vooral ook als een

bevrijding!

 

Op donderdag 16 oktober had ik de eerste coloscopie met

roesje na de darmkanker. Dat werd door dezelfde mdl-arts

uitgevoerd als bij de voorgaande coloscopie, op mijn ver-

zoek.

Er werd een poliep weggehaald. Verder zag alles er heel

goed uit!

Dit onderzoek onderging ik gespannen. Dit kwam omdat dit

onderzoek rechtstreeks in verbinding staat met de ziekte

die ik gehad heb. Je werd er direct mee geconfronteerd.

 

Op dinsdag 21 oktober kreeg ik via een consult van de chirurg

de uitslag van daarnaast weer een bloedwaarde onderzoek.

Weer gestegen, maar niet verontrustend.

Ik kreeg de stille beelden op mijn verzoek van de coloscopie

te zien. Ik wilde graag zien hoe de dikke darm eruit zag daar

waar de rechter colon was weggehaald, met de nieuwe ingang

voor de dunne darm. Dat zag er heel mooi uit!

 

Op dinsdag 4 november kreeg ik de uitslag telefonisch van

de chirurg van de biopsie van de poliep. Er waren geen

kwaadaardige sporen aangetroffen!

 

Het was in de loop van dit jaar waarin ik eindelijk kon vast-

stellen dat ik volledig hersteld was van de operatie.

Bepaalde pijnen/pijntjes vanwege littekenweefsel zullen blij-

ven. Ook mijn darmen blijven gevoelig tot pijnlijk gevoelig

daar waar ik geopereerd ben. Evenals het rechter gedeelte

van mijn buik. In de rechterlies van links naar rechts heb ik

nagenoeg geen gevoel meer.

Ook de stoelgang verloopt anders.

Maar ik kan met dit alles leven.

 

Het was ook het jaar waarin ik merkte dat mijn vermoeidheid

na kanker afnam, want ook daar was ik mee behept.

De eerste twee jaar was het enorm.

Het zou uiteindelijk een chronische vermoeidheid worden.

Het speelt dagelijks parten.

Ik sta ermee op, en ik ga ermee naar bed.

Ik heb leren doceren om mijn dagen zo goed mogelijk te kunnen

benutten.

Ik heb daarvoor in moeten leveren.

Er zijn nog altijd van die dagen dat ik de vermoeidheid extra

tegenkom. Dan moet ik mij zelf extra bijsturen.

Het is een onderdeel van mijn leven geworden, waar ik ook

mee heb leren leven.

 

De twee contrôles in 2015 verliepen heel rustig. De CEA

bloedwaarde bleef weliswaar wat hoger liggen, maar dat

was geheel onschuldig.

 

Het werd 2016.

Een getal dat voor mij “magisch” klinkt.

Dat jaar luidde voor mij het einde van een tijdperk in.

Ik had een stap gezet na kanker.

Het voelt als een mijlpaal. Ik heb deze belangrijke periode

na een dergelijke ziekte met goed gevolg weten te doorstaan.

Op 15 april het laatste onderzoek na een reeks van vijf jaar.

Naarmate deze datum naderde naarmate ik mijn spanning voelde

stijgen. 

Het hield weer een bloedwaarde onderzoek in en een echoscopisch

buikonderzoek.

 

Op vrijdag 15 april in de vroege morgen was ik present

op de afdeling radiologie in het Catharinaziekenhuis.

Ik werd door dezelfde radioloog als het voorgaande jaar

geholpen.

Al heel snel kon hij me telkens meedelen dat alles er heel

goed uit zag.

Ik was weer blij met deze arts. Hij legde opnieuw alles goed

uit en was ook in voor een geintje.

Ook hij sprak van een mijlpaal. Men sprak bij de bloedpoli

in het ziekenhuis daar ook over. En zo voelde ik dat ook.

Ik nam intens afscheid van de radioloog. Ik trok met de

nodige emoties de deur van de onderzoeksruimte achter

mij dicht. In de voorbereidingsruimte was ik intens van

het feit bewust: hopelijk is dit inderdaad het einde van

een belangrijk trajact.

Vervolgens verliet ik de voorbereidingsruimte en verliet ik

met de nodige emoties de radiologieafdeling.

 

Het wachten was op de uiteindelijke uitslagen bij de chirurg

Het zag er allemaal heel hoopvol uit.

Heel blij verliet ik, samen met Sjef, het ziekenhuis.

 

Die avond liet mijn dochter Astrid mij weten hoe blij ze was

met deze eerste uitslag. Kleurrijk en bloemrijk legde zij deze

dag vast door mij een prachtig bloemboeket te geven.

Het markeert het belang van deze mijlpaal!

 

Woensdag 20 april:

Toch nog gespannen betrad ik die dag het oncologiecen-

trum van het Catharinaziekenhuis. Ik had niet graag dat

mijn CEA bloedwaarde toch weer gestegen zou zijn, zoals

meermalen is gebeurd.

Maar nee. De eerste woorden van de chirurg: “Je bent hier 

nu voor de laatste keer, hé!” spraken boekdelen, en zeker

zoals het er bij hem enthousiast uitkwam, en waarbij zijn

gezicht straalde.

De bloedwaarde was gezakt. En de buikecho gaf inderdaad

over-duidelijk aan dat het in orde was.

Ontzettend dankbaar dat ik deze mijlpaal positief had af-

gelegd gaf ik de chirurg een grote doos MERCI chocolade.

Welverdiend!

Ik deed dat met de woorden: “U bent voor mij ontzettend

belangrijk geweest. U zult dit blijven voor de rest van

mijn leven!” Wat verlegen nam hij dit op, omdat hij bij

deze woorden mijn emotie voelde.

Hij werkte er vlot aan mee om deze laatste momenten in

de onderzoek/spreekkamer letterlijk vast te leggen.

 

Ik nam heel bewust en intens afscheid van hem.

Een rustige, kalme arts die mij gered heeft en mij vijf jaar

goed terzijde heeft gestaan.

Opnieuw sloot ik de deur intens en met de nodige emoties

toen ik de chirurg en de onderzoek/spreekkamer voor de

laatste keer verliet.

 

Ik hoefde niet meer naar de balie om een volgende afspraak te

regelen, aangestuurd door de chirurg.

Met een blik achterom verliet ik voor de laatste keer het

oncologiecentrum, samen met Sjef.

Ik proefde de vrijheid. Er viel een last van mijn schouders af.

Natuurlijk ik heb me vijf jaar ook veilig gevoeld, door de

goede contrôle.

Maar ik kan nu zonder, op de terugkerende coloscopie na voor

de rest van mijn leven.

Maar dat geeft mij een gerust en veilig gevoel.

 

Op dinsdag 26 april werd ik door tweelingzus Ans en haar

man Fernand verrassend op een jumbol met een feestelijk

oranje tintje getrakteerd vanwege vijf jaar verder, met

goede uitslagen. Het zette heel smakelijk met deze lekker-

nij mede ook een markering bij deze mijlpaal!

 

 

Op donderdag 28 april 2011, exact vijf jaar geleden werd ik

operatief van een ernstige ziekte bevrijd.

Vijf jaar later op donderdag 28 april 2016 ben ik mij daar

heel intens van bewust........

 

 

Gesterkt wil ik verder gaan, omdat ik nu weet dat er een

goed leven na kanker kan bestaan……

 

Els ~ 27 april 2016.

 

Mijn hart staat dag en nacht heel dicht bij hen die door

deze ziekte getroffen zijn……

 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Klik op de afbeeldingen voor vergroting.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 

30-7-2009 ~ halverwege dat jaar ontstonden

bepaalde symptomen -- ik op het Eindhovense

Henri Dunantpark.

25-12-2010 ~ tijdens de Feestdagen was ik klachtenvrij.

17-1-2011 ~ waren de klachten weer helemaal terug -- ik bij de

slechtvalken in De Mortel.

 

 

24-4-2011 ~ Eerste Paasdag speciaal met mijn naasten compleet.

Diagnose bekent. Operatie zal 4 of 5 dagen later uitgevoerd worden.

Klachten enorm. Maar het werd voor mij een bijzonder Paasfeest!

25-4-2011 ~ 3 of 4 dagen voor de operatie -- Ik op het Eindhovense

Henri Dunantpark.

8-5-2011 ~ ik in de achtertuin, 10 dagen na de operatie, en 6 dagen na het ontslag uit het ziekenhuis. Op Moederdag.

24-5-2011 ~ vriendin Marijke die namens alle forumvriendinnen/vrienden

van Ingrid's Forum een tweede groot boeket bloemen kwam brengen,

speciaal vanuit haar woonplaats Grubbenvorst. Klinkende glaasjes waard!

2-6-2011 ~ samen met tweelingzus Ans die ook niet meer van mijn

zijde week.

6-6-2011 ~ bijna 6 weken na de eerste fase van mijn herstel.

Mijn eerste wandeling bij de slechtvalken in De Mortel.

 17-6-2011 ~ vriendin links, vriendin Ingrid rechts helemaal uit Ameland die mij ook speciaal bezochten, daags voor Ans' meeting

bij de slechtvalken.

20-7-2011 ~ plakboek voor alle beterschapskaarten van al mijn vriendinnen/vrienden. En er zouden nóg meer kaarten binnenkomen.

30-7-2011 ~ intens bewust vier ik na mijn ziekte mijn eerste daar-

opvolgende verjaardag. Intens bewust wandel ik over het Eindhovense

Henri Dunantpark, waar ik aan woon, en ook graag vertoef....

1-1-2012. Nieuwjaarsdag. Feestdagen gespannen, maar intens ge-

vierd, omdat de uitslag tijdens de controle minder gunstig was.

25-12-2013 ~ opnieuw beleefde ik intens en gespannen de Feestdagen

omdat uitslagen bij de controles minder gunstig werden.

26-10-2014 ~ locatie Henri Dunantpark Eindhoven. Het jaar dat mij vertelde dat ik genezen was.

7-3-2016 ~ het jaar waarin het einde van de

intensieve contrôles van vijf jaar in het zieken-

huis in zicht kwamen -- Ik nabij de slechtval-

ken in De Mortel.

15-4-2016 ~ na de eerste controle onderzoeken, en waarvan ik de

eerste uitslag van de buikecho al meteen te horen kreeg, fleurde

mijn dochter Astrid mij extra op met een warm en lief gebaar.

Dit mooie boeket stond voor mij klaar!

20-4-2016 ~ allerlaatste consult bij Dr. Micha Luyer, met 2 posi-

tieve uitslagen! Ze vertelden mij beiden dat ik het traject van vijf

jaar positief kon afsluiten!

Graag wilde chirurg dr. M.D.P. ( Misha ) Luyer met mij op de foto.

Een tweede foto van die dag. Ik samen met chirurg Misha Luyer.

Een arts die heel belangrijk voor mij was en is! Dank U wel!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 

Gedicht geschreven bijna een maand na de operatie....

 

WONDER.....

 

Plotseling voelde ik me een klein radertje in het grote geheel.

Het geheel dat Wonder heet.

Om mij heen ging alles verder, alles bruiste van de energie.

In mij werd me verteld dat niet alles meer klopte en dat werd mij te veel.

 

Teveel van dingen te weinig, ik voelde mij klein in de Wonderen om mij heen.

Niet beseffend dat klein heel groot kan zijn.

Dan krabbel je weer op, je bent daar druk mee doende en voel je

datgene dat Wonder heet.

Het dringt tot je door dat je daarin staat niet alleen.

 

Je gaat weer in jezelf geloven, het radertje binnen dat mooie bestaan.

Je voelt je herleven en luistert naar je zelf.

Vanaf nu zal ik herboren leven, niets zal meer hetzelfde zijn.

Alles is alleen maar mooier op de weg die ik wil gaan.

 

Ik besef meer dan ooit tevoren dat ik bij dat Wonder hoor......

 

Els ~ 15 mei 2011.

 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 

 

April 2011 ~ filmpje van zoon Marcel speciaal voor mij gemaakt, nadat hij de uitslag vernomen had............

-----------------------------------------------