Mijn gedichten die in woorden gevoelens bij je oproepen in die Wondere Wereld.....
Deel 4....
Copyright ~ Els van de Donk-Pennings.
--------------------------------------------------------
Gedicht n.a.v. de verdwijning van - di. 7-5-’13 - Julian en Ruben,
en in welke onmacht moeder Iris moet verkeren.
Dat liet mij dit gedicht schrijven.....
Niet te bevatten....
Niet te bevatten.
Totaal gevangen,
In jouw gevoelens.
Geschreeuw uit onmacht die het geluid niet kunnen dragen.
Chaos in je hoofd met ontelbare vragen.
De menselijke ziel van die ander zit weleens vol raadselen.
Logica is soms nergens te vinden.
De stilte in jou is daarom ondraaglijk.
Om jou heen raast alles maar door.
Het leven rept zich, want daar gaat het voor.
Een land dat meeleeft met deze totale onmacht.
Wellicht dat de pijn daardoor iets verzacht....
Els ~ 15-5-2013.
Vragen....
Vragen, vragen alsmaar vragen spoken door je hoofd.
Telkens als je een vraag toevoegt dient de volgende zich weer aan.
Het is onbegrijpelijk.
Het is niet grijpbaar.
Vanuit je keel ontsnapt ontelbare keren het waarom.
In jouw hart weet je, er is geen daarom....
Els ~ 20 mei 2013.
Gedicht geschreven n.a.v. vermissing Julian en Ruben, de wijze waarop
zij gevonden zijn, en dat zij het leven zo wreed ongewild hebben moeten verlaten....
...de gedichten zijn ook toe te passen bij andere gebeurtenissen....
Afbeelding via internet.
-------------------------------------------------------
Dicht bij de natuur.
De mens zette zijn eerste voetstap op vaste grond vanuit de zee.
Gaandeweg hij zijn weg beliep nam hij het verleden met zich mee.
Naarmate de mens zijn verleden achterliet, en alleen op zijn toekomst lette,
Naarmate zijn voetstappen de wereld achter hem het zicht daarvan belette.
Zijn leven werd gejaagder, het was vooruitgang dat belangrijk werd.
De mens voelde zich uitzonderlijk en was in alles alert.
Dit kwam door zijn denkvermogen waarmee hij elk ander schepsel achter zich kon laten.
De mens stak gaandeweg boven elk schepsel uit, en had daarmee zijn
eerste voetstap vanuit de zee voorgoed verlaten.
De mens kwam verder weg van de natuur te staan, door de positie waarin hij zichzelf bracht.
Zijn intelligentie, zijn vindingrijkheid liet hem de aardbol bestieren, hij had macht.
Hij onderscheidde zich en verloor daarmee de oorsprong van zijn bestaan.
Hij voelde zich verre van dat begin, hij was een zijweg ingegaan.
De voeling met de oorsprong werd minder belangrijk, het materialisme werd op de eerste plaats gezet.
Een materie die telkens ontdekt werd, de mens was als eerste iedere keer aan zet.
Hierbij had hij Moeder Aarde nodig, zonder dat was er niets haalbaar.
Zonder deze planeet wist hij, kreeg hij niets klaar.
De mens dwaalde af, hij voelde zich te belangrijk ten opzichte van de schepselen om hem heen.
Maar toen kwam daar het moment, terwijl de zon boven de aarde verscheen.
De mens keek achterom en zag plotseling wat hij achter had gelaten.
Hij zag zijn oerbestaan, de plaats die hij lang geleden had verlaten….
Dat besef deed hem zetten heel dicht bij Moeder Natuur.
Hij zag zijn eigen schoonheid net zo mooi als alles om hem heen, rijk en puur…..
De mens moet zijn oorsprong kennen,
Moet daarom signalen herkennen.
De mens moet beseffen dat elk ander schepsel even belangrijk is als elk menselijk wezen.
Dat alles wat groeit en bloeit even mooi en wezenlijk is als hij zelf,
Dan heeft ieder schepsel en Moeder Aarde niets te vrezen….
Els ~ februari 2013.
---------------------------------------------------------
Gedicht geschreven n.a.v. een bijzondere Meeting bij de valken in
De Mortel ~ 14-9-2013.
DIEP EN INTENS.
_________________
Diep en intens
beleef je als mens
een vriendschap.
Het voert je vele malen
door heuvels en door dalen,
samen krabbel je weer op.
Vriendschap is hetgene dat bindt,
die telkens in verbondenheid zijn weg vindt,
en klaar staat voor die ander.
Blijdschap en droefenis gaan hand in hand.
je bent er voor elkaar, het schept een band,
en is niet te breken.
Diep en intens
beleef je als mens
een vriendschap die alle stormen doorstaat....
Els ~ 13 september 2013.
---------------------------------------------------------
De wisseling van de seizoenen.
De wisseling van de seizoenen zet de natuur in beweging.
Elk element komt langs in al haar facetten.
Het weet altijd weer de juiste stap te zetten.
De lente laat telkens de natuur ontluiken.
Zij bereidt de zomer voor.
Niets slaat zij over, elk element komt aan bod, zij gaat
steevast door.
Dit jaargetijde ontvangt de zomer met heel veel warmte.
De natuur siddert dan in de weldadige zon.
Het wist van begin af aan, waar het aan begon.
Als de dagen korter worden weet de zomer dat het moet wijken.
De herfst schudt aan elk element en weet de bladeren te kleuren.
Dan laat zij deze vallen, het weet nu eenmaal dat dit moet gebeuren.
Als de herfst is uitgeraasd dan weet zij dat haar taak is volbracht.
Zij heeft de winter voorbereid die stil zijn intrede doet.
Geruisloos laat het de eerste sneeuwvlok vallen die de aard-
bodem trefzeker ontmoet.
Een witte deken wordt over Moeder Aarde uitgespreid en laat elk
geluid dempen.
Een sprookjesachtige wereld ontstaat en doet de kou vergeten.
Maar op het einde van dit seizoen laat zij de lente weten….
….Jij bent nu weer aan zet, om de natuur te laten ontwaken.
De dagen worden langer, je kunt je er weer aan verwarmen.
Prachtig, de wisseling van de seizoenen, ik zal het telkens wijds
omarmen….
Els – sept./okt. 2013.
Jonge Schotse hooglander in natuurgebied van De Mortel/Bakel ~
24-4-2008.
----------------------------------------------------------
Gedicht dat voorheen op de Halloween pagina stond
van oktober 2013.
Een waardeloze vleermuis.
Ik ben een waardeloze vleermuis, want ik ben ontzettend lui.
Liever hang ik heel de dag te ronken,
tussen de spelonken,
in het kasteel waar ik woon.
Het kasteel stelt niet veel meer voor.
Het is een ruïne, een bouwval is daardoor mijn huis.
Ik hang er tussen het puin, en tussen het gruis.
Graag doe ik er mijn oogjes dicht, dat is mijn liefhebberij.
Lui zijn betekent heerlijk niets doen, en dat bevalt mij.
Maar met Halloween worden mijn vleermuisburen kwaad.
Dat zijn zij op mij, wanneer zij in het donker erg laat,
de mensen de stuipen op hun lijf jagen.
Ik wordt geacht dat ook te doen, en daarin heb ik geen zin.
Met Halloween moet ik plotseling griezelig zijn, met mijn gevleugeld lijf.
Maar ik hang liever in mijn spelonkje, het is daar waar ik het liefst verblijf.
Ik weet ook wel dat ik griezelig aanschouw bij de mensen onder mij.
Toch geef ik elk jaar gehoor aan het gezeur van mijn vleermuisburen.
Maar ik doe dat slechts heel even,
en weet dat de mensen ook dan van mij beven.
Er wordt ook van mij verwacht dat ik mijn gekrijs laat horen.
Maar ik ben een waardeloze vleermuis, want ik ben ontzettend lui.
Ik heb geen zin om luidkeels te krijsen om de mensen daarmee bang te
maken.
Ze moeten het maar doen waarmee ik ze wél wil raken.
Ik roep met mijn griezelig lijf slechts heel even "BOE!"
Els ~ 26-8-2013.
---------------------------------------------------------
Gedicht n.a.v. de bijzondere vriendschap ontstaan vanuit
het slechtvalkforum, en waarbij men elkaar tot en met
steunt.....
STILTE...
Een stilte is gevallen,
omdat we met ons allen,
een vriendschap delen waarin woorden
soms als losse akkoorden
blijven hangen in je hoofd.
Als de stilte is weggevallen,
en we met ons allen,
de woorden toch weer vinden,
weten we te zeggen als hechte vrinden,
de meest veelzeggende,
ik hou van jou....
Els november 2013.
---------------------------------------------------------
Leven.
Het doorgeven
van leven
verzekert je van het bestaan.
Bekijk de aarde,
herken de waarde,
dat elk verschijnsel onmisbaar is.
Doorzie de schakel
van elk mirakel,
die Gods wonderlijke schepping vervolmaakt.
Betreedt de paden,
en veranker de spade
in de bodem van elk element.
Herken de voeling,
en de bedoeling
dat niets verloren mag gaan.
Omarm Moeder Aarde
zoals zij zich openbaarde,
en blijf het koesteren elk leven lang……
Els ~ november 2013.
Kooikerdûnen Ameland ~ 15-9-2007.
----------------------------------------------------------
Het moederhart.
De geboorte van je kind blijft bijzonder,
dat als een wonder,
negen maanden groeide in jouw moederschoot,
daarin werd het voor de eerste keer groot.
En dan tijdens het baren,
merk je, jouw emotie komt niet tot bedaren.
De tranen die jouw wangen plengen,
lijken jouw gemoed te lengen.
Het wonder dat dan geschied,
en jouw vreugdevolle traan die dat verried,
zodat jij je kind eindelijk kan omarmen,
en dicht bij jouw hart kan verwarmen.
De koestering blijft voor jouw kind,
die gaandeweg zijn/haar weg vindt.
Jouw hart staat hiervoor open, terwijl jij dat gadeslaat,
bij de weg waarin het ingaat.
Het moederhart blijft warm kloppen,
en is daarin niet te stoppen.
Je hebt jouw kind als het ware weggegeven,
uit moederliefde, omwille van diens eigen leven….
Els ~ 15 december 2013.
--------------------------------------------------------
Gedicht geschreven n.a.v. het vijf jarig bestaan van de site.
Met beide benen op de grond....
Met beide benen op de grond kijk ik intens om mij heen.
Ik voel de siddering van de natuurelementen.
Ik geniet van alle mooie dingen,
die mij passeren.
En mij ongemerkt het moois laten bezingen.
De muzikale tonen buitelen met de natuurgeluiden mee.
Het heeft 't ritme te pakken.
De emotie ervan lijkt mij vleugels te geven.
Maar mijn benen beletten dat,
want ik ben een mens, en doet mij als zodanig leven.
De natuur bruist om mij heen, en laat mij tevens voelen dat ik leef.
Ik ben een met de natuur,
want ik ben een onderdeel daarvan.
Graag word ik er in opgenomen.
Ik zal ervan blijven genieten, zolang ik kan.....
Els ~ 25 augustus 2013.
Nabij de valken in De Mortel ~ 12-12-2013.
----------------------------------------------------------
Gedichten geschreven n.a.v. de Feestdagen 2013/'14.
Advent:
FONKELEND LICHT.
Het fonkelend licht van een kaars kondigt de Adventstijd aan.
Het licht brandt direct in jouw hart en laat de warmte voelen.
Het leid je naar waar jij moet zijn in deze donkere dagen.
Je gaat naar de stal bij kaarslicht en hoeft nergens
om te vragen.
Het beeld dat voor jou zal voltrekken,
zegt alles waarom jij daar staat.
De stal met zijn eenvoudige contouren geeft het beeld rijkelijk weer.
Het Kind in de kribbe gehuld in stro legt jouw blik daarop neer.
De Advent met zijn fonkelend licht heeft jou naar de stal geleid.
Hemelse klanken bereiken vreugdevol jouw gemoed.
Blijdschap heerst er in je hart bij de aanblik van dit Goddelijk kind.
Zijn Liefde voor jou zegt je dat jij Hem voorgoed bemind......
Els december 2013.
-----------------------------------------
Kerstmis.
JUBELENDE KLANKEN.
Jubelende klanken hoog in de lucht.
Engelenschare in welhaast verblindend licht.
Zij laat weten in deze Nacht dat wij nu staan in Gods aangezicht.
Engelen spreiden diens vleugels over de mensheid uit.
Beschermend bij een fonkelende ster laten zij in een stal het Kind aanschouwen.
Zij laten de mens in al zijn eenvoud de handen respectvol vouwen.
De engelen laten hun vreugdevol gezang aan de mensheid horen.
In deze Heilige Nacht is de tijding vol van belofte....
God toont zich in dit kleine mensenkind in een stal geboren.
Ga heen met Hem en laat je leiden.
Dit mensenkind zal jou op jouw levensweg oprecht verblijden.....
Els december 2013.
------------------------------------------
Oud/Nieuw 2013/2014.
Knallende kurken.
Als de klok om middernacht 12 slagen slaat,
En het oude jaar op het nieuwe jaar overgaat,
dan knallen weer de kurken!
Vlieg dan snel op je hurken,
Want razendsnel gaan zij alle kanten op!
Als de gevulde flessen vol champagne het glas op gaan zoeken,
Overtuig je dan eerst of de kurken veilig liggen in alle hoeken.
Roep dan proost en wens elkaar alles wat je wensen kan,
Raak dan vervolgens van dat bruisend goedje in de ban,
Of dat verstandig is, dat wordt echter een vage vraag.
Als je buiten het knallend vuurwerk gaat aanschouwen met heffend glas,
Zorg vooral dat jij blijft in de pas.
De grond onder jouw voeten voelt wellicht golvend aan.
Maar jij moet zorgen daarop te kunnen blijven staan.
Kijk vooral omhoog naar het knallend vuur.
Als je daarna je huis weer betreedt,
En je aan jouw champagneglas alle aandacht besteed,
Dat je zelfs de oliebollen vergeet,
Zul je spoedig ondervinden dat je plotseling weet,
Dat dicht bij jouw troebele ogen de kurken in de hoeken jou breed
lachend aankijken.....
Els ~ december 2013.
---------------------------------------------------------
Gedicht bij een dierbaar verlies....
Het woord "hij" kan omgezet worden in "zij"....
DOEL.
Doelloos loop je heen en weer.
Onderweg pak je een hebbedingetje en zet het ook weer neer.
Jouw ogen kijken alle kanten op, gaan zoekend in het rond.
Jouw stem wil een naam roepen, maar er komt geen klank uit je mond.
Doelloos lijk je telkens te dwalen,
Verdrinkend in mooie verhalen,
Die kostbare herinneringen bij je achterlaat.
Plots besef je waarom je doelloos lijkt, maar waar je juist voor gaat.
Het doel is degene die een schat aan herinneringen bij je heeft neergelegd.
Het is de stem die niet meer kan spreken, die niets meer zegt.
Toch blijf je de klank ervan horen,
Het bereikt welluidend jouw beide oren.
Het is de stem van degene die jij bent verloren,
Wiens naam bleef steken in je keel.
Jouw doelloos handelen bereikt zijn doel,
De verlorene heeft jouw hart bereikt, en raakt subtiel je gevoel.
Om nooit meer uit je weg te gaan, om nooit meer te vergeten.
Het is een oneindige verbondenheid en dat laat hij je altijd weten....
Els ~ 29 december 2013.
--------------------------------------------------------
Gedicht n.a.v. Halloween '14.
Voorheen geplaatst op de pagina HALLOWEEN 2014.
SPOKEN.
Zij zijn er altijd bij.
Het zijn van die gedaantes die dwars door alles heen gaan.
Je ziet ze zweven, zwieren en dwars door jou heen staan!
Je wordt er nu niet bepaald van blij!
Ze zijn wit, maar ook vaak gehuld in een pij.
Ze verschijnen telkens op Halloween in het holst van de nacht.
Zij hebben geduldig op het donker gewacht.
Hun gezicht is een grimas, je wordt er niet van blij!
Hun geluiden bezitten diepe klanken en komen vaak dichterbij.
Je hoort dat liever verder weg, dan dicht bij jouw oor.
Het geluid boezemt angst in, zo direct bij jouw gehoor.
Ze jagen je schrik aan, en het maakt je niet blij.
Zij zijn er altijd bij.
Het gespook op Halloween begint als 's nacht de klok twaalf slaat.
De griezelige gedaantes zijn dan meteen paraat,
om jou de stuipen op het lijf te jagen, jij bent dan echt niet blij....
IS DAT GESPOOK NU EENS AFGELOPEN,
JULLIE LIJKEN WEL BEZOPEN.
HET IS MAAR GOED DAT JULLIE BIJ HET KRIEKEN VAN
DE VOLGENDE DAG VOOR EEN JAAR WEER ZIJN WEGGEKROPEN....
Els -- september 2014.
----------------------------------------------------------
Voorheen op de vervallen pagina BEELDEN IN DE MORTEL.
Gedicht n.a.v. probleemstellingen omtrent de webcambeelden in De Mortel, waarbij
vriendschappen verstoord werden.
Het waren echter emoties die ons leidden.
Maar er is nog altijd die schitterende roofvogel die ons allen bindt, de Falco peregrinus....
November 2010.
Een moment van magie.
Soms zou ik willen dat ik toveren kon.
Het moment van magie is ongrijpbaar voordat ik er aan begon.
Soms zou ik willen dat ik muren kon beslechten.
Te midden van vrienden waar ik in mijn diepste innerlijk aan ben gaan
hechten.
Soms zou ik willen dat de magie een emotie kon bedwingen.
Dat ik net als onze gevleugelde vrienden elke emotie onbezorgd kon bezingen.
Soms zou ik willen dat ik elke emotie bereiken kon waarin je als individu soms gevangen zit.
De magie ontbreekt mij, ik ben een mens en kan wel mijn handen vouwen,
zodat ik bid.
Soms zou ik willen dat ik toveren kon.
Dan bracht ik iedereen weer bij elkaar.........
Els – 12 november 2010.
----------------------------------------------------------
Troostend gedicht bij verdriet....
Verdriet.
Verdriet niet te stillen.
Tranen die alleen maar willen.
Een verscheurend hart, niet te dragen.
Donker blijven steeds de dagen.
Bevangen door onmacht,
Die zo onverwacht,
Op jouw weg kwam,
En jou onbevangen adem benam.
De tijd lijkt niet te keren,
Waarin je zou kunnen leren,
Het lot zelf te bepalen,
Waarin jij de oplossing kunt halen.
Verdriet niet te stillen,
Tranen die alleen maar willen.
Een hart immer liefdevol en warm,
Die koesterend een arm,
Om jou heen slaat en jouw tranen willen drogen….
Els ~ 3 november 2014.
---------------------------------------------------------
De Thema-gedichten die voorheen op de Feestdagenpagina's
stonden van 2014 staan hier nu gebundeld.
ADVENT ’14 ~
Ik weet....
Ik weet waarvoor jij gekomen bent.
Jij gaat door het donkere firmament,
en wijst ons de weg met jouw veelbetekenend licht,
Jij bent op slechts een doel gericht.
Een eenvoudige stal laat jij jouw licht vangen.
Het is een Kind waar de mensheid naar deed verlangen.
Het werd geboren in deze stal en verdiende jouw aanschijn,
De weg was lang om eindelijk op deze Goddelijke plek te zijn.
Jouw Licht bracht de mensheid naar deze stal in de rotsen uitgehouwen.
Herders knielden neer met de handen devoot gevouwen.
In een kribbe lag het Kind waar jij ons naar toe hebt gebracht,
in deze bijzondere Heilige Nacht.
Ik weet waarvoor jij gekomen bent,
daarboven in het donkere firmament.
Jij bent de Ster van Bethlehem die zal blijven stralen.
Elk jaar zullen wij mensen deze unieke gebeurtenis blijven herhalen....
…om het nimmer te vergeten……
Els ~ november 2014
------------------------------------------------
KERSTMIS '14 ~
Luidende klokjes.
Luidende klokjes in de nacht komen twinkelend bij je naar binnen.
De klanken buitelen over elkaar heen, maar weten wel degelijk waar te beginnen.
Je gaat naar buiten en je kijkt om je heen.
Dan besef je, je staat er niet alleen.
De mensenmassa volgt de klokjes met diens twinkelend gezang.
Zij vergezellen een hemels licht en houden de mensen aan de gang.
Diens voetstappen bepalen een pad onder een hemel fel verlicht,
Dit alles is op een Goddelijk doel gericht.
Het Wonder is geschied in deze Stille Nacht, waarin de klokjes de stilte
geenszins
deed verstoren,
In deze Heilige Nacht werd onze Redder in een stal geboren.
Kerstmis werd een feest nooit meer door de mens vergeten.
De twinkelende klokjes laten ons in de Kerstnacht dit elk jaar weten....
Els ~ november 2014.
-----------------------------------------------------
OUD/NIEUWJAAR '14/2015.
Twaalf slagen.
Ik ben een simpel klokje op een hoge kast.
Degene die mij bezit, vindt het precies gepast.
Zelf vind ik dat van niet, ik voel mij erop verloren.
Als ik telkens mijn uren sla, gaat mijn klank verloren.
Als het oude jaar zijn laatste dagen telt,
wordt van mij verlangd om alert en beslist versneld,
de dagen mee te reizen op diens laatste pad,
want ik hol mee met het oude jaar wiens hand mij omvat.
Als het oude jaar gehoor geeft aan mijn twaalf slagen,
geteld zijn nu de dagen.
Maar een uurtje laten sla ik zelf mijn eerste slag, een klank
geheel verloren,
Nu het vuurwerk het nieuwe jaar verlichtend begroet onder luid geknetter.
Waar blijven nu mijn klanken bij dat oorverdovend gespetter?
Ik ben een simpel klokje op een hoge kast.
Slechts het nieuwe jaar die telkens op mijn klanken past....
Els ~ november 2014.
---------------------------------------------------------
Gedicht geschreven n.a.v. de verschrikkelijke gebeurtenissen
in Frankrijk ~ januari 2015....
VRIJHEID...
Terreur verslaat je.
Het woord vergaat je
Vrijheid verlaat je.
Geweld belaadt je....
....door degene die voor macht jou alles ontneemt.
Angst verslaat je.
Kracht overlaadt je.
Het woord verstaat je.
Dialoog bepraat je....
.... omwille van de Vrijheid die je neemt.
Gelijkheid, broederschap en liefde hebben de macht,
om gelijkwaardig in vrede en vrijheid te leven,
daaraan ontleent het zijn kracht......
Els ~ 9 januari '15.
---------------------------------------------------------
Gedicht n.a.v. de 65ste verjaardag van tweelingzus Ans en van mij....
Afbeelding vergroten!
----------------------------------------------------------
De pagina Mijn Gedichten - 4 gaat verder op de pagina Mijn Gedichten - 5.
----------------------------------------------------------