Verslagen De Mortel.
De Wondere Wereld biedt je de verslagen van rondom de Gemert-
toren van Alticom in het Brabantse De Mortel waar de Falco pe-
regrinus gehuisvest is....
De verslagen van 2016.
Deel 2.
----------------------------------------------------------
( klik op foto voor vergroting )
--------------------------------------------------------
Dakduikelaartjes.
Maandag 11 juli 2016 ~ Het jacobskruiskruid in vrolijk geel in bloei.
De lucht boven je kende grote wolkenpartijen.
Daar tussendoor zat de heldere kleur blauw. Dat was de reden waarom
de zon telkens kans zag uitbundig te schijnen. Het gaf je direct weer
dat aangename zomergevoel.
Dat gebeurde ook terwijl Sjef en ik aan het begin van de middag op een bengske neerstreken op de spotterplaats bij de valken daarboven op
de Toren.
We waren alleen.
Het geroep van een buizerd was telkens hoorbaar.
De kudde Aberdeen angus had het zwaluwenheuveltje omgedoopt tot runderheuveltje. Ze leek het te koesteren. Stuk voor stuk maakten zij
zich geenszins moe.
Al heel snel werden we aangenaam door een drietal juvenielen bezig gehouden.
Eentje dook op de linker antenne. Door de kijker zag ik dat hij/zij aan het stuntelen was. Zat hij/zij nu bovenop een prooi?
Het geklungel bleef aanhouden. Want ja, juvenieltje zat nu niet bepaald reuze potig op de antennestang.
Luidkeels begon de juveniel te krijsen en te gakken.
Hij/zij kreeg antwoord terug.
Toen dook de juveniel van de antenne af. Met veel kabaal begon hij/zij rondjes rondom de Toren te vliegen.
Een tweede dook vanaf het dak het luchtruim in. Twee schreeuwerige juvenielen vlogen speels om elkaar heen, raakten elkaar telkens aan,
om regelmatig ware dakduikelaartjes te zijn.
Antenne-juvenieltje dook er weer even op.
Een derde juveniel kwam ook luidkeels in beeld. Het spel werd telkens herhaald. Het dak van de Toren werd niet over geslagen.
Zij waren geheel in hun element.
Bij deze bedrijvigheid ondernamen Sjef en ik onze wandeling. Pal bij de Toren doken twee juvenielen naar beneden, niet ver boven de kruin van
de bomenrij. Ik smeekte hen om een boom uit te kiezen. Zij leken niet bang van de twee tweebeners. Maar nee, boompje-zitten was er niet bij.
Jammer.
Ik stond verwoed met het fototoestel in de aanslag en knipte lukraak.
Valkjes verdwenen, en het werd stil.
We wandelden verder.
Hier en daar werd er gedregd in de Snelle Loop. Op sommige plaatsen was het nagenoeg dicht geslibd door de weelderige begroeiing.
De velden waren vrolijk geel van kleur door het bloeiende jacobskruiskruid. Zij trekken ook altijd mijn aandacht.
En terwijl het dat deed bereikten de keelklanken van de spelende juvenielen weer onze oren. Zij hadden weer de grootste lol rondom de Toren.
Daar waar de Toren niet achter de bomen verdween hielden we dat heerlijke schouwspel telkens goed in de gaten.
Het spel van de juvenielen ging verder toen Sjef en ik weer neerstreken op de spottersplaats.
De juvenielen buitelden, doken, zweefden dat het een lieve lust was!
De spotterplaats werd op een gegeven moment mede bemand en bevrouwd door twee echtparen. Ze kenden de Toren niet, laat staan slechtvalken.
Zij hadden vooral oog voor hun kan koffie en hun boterhammen.
Sjef en ik niet, want ondertussen waren twee juvenielen boven het veld pal voor ons neergedoken duikelend naar elkaar. Ze raakten niet de begroeiing, maar bleven daar boven hangen. Het ging allemaal razendsnel. Maar het was prachtig om te zien.
De keuvelende prooi-etende tweebenens aan de picknicktafel ontging het grotendeels.
Sjef en ik hadden het beeld ervan opgezogen. Zo mooi was dat.
Opnieuw werd het valkenrustig, op een enkele vliegende juveniel na rondom de top van de Toren.
Sjef en ik keerden toen huiswaarts.
Aan de picknicktafel werd verder gegeten.
Mensen zijn af toe net echt lijkende etende slechtvalken. Alleen gebruiken wij een braadpan en een mes en een vork.......
Op en rondom het runderheuveltje.
Juveniel op de linker antenne. Rechts tweede juveniel maakt zijn/haar opwachting.
Juveniel duikelend rondom de top van de Toren.
De Snelle Loop is op deze plek nagenoeg dicht geslibd.
"Hekhangertje."
Bloeiende jacobskruiskruid.
Bloeiende jacobskruiskruid.
Bloeiende jacobskruiskruid in het zicht van de Toren, en de spelende juvenielen.
--------------------------------------------------------
Tikkertje.
Dinsdag 19 juli 2016 ~ juveniel (midden) aan het spelen met familie Buizerd!
Ons land kende deze dag zijn eerste tropische dag van het jaar.
Dat wisten wij, maar dat wisten ook onze gevleugelde vrienden. Tenminste zo leek het.
We kwamen deze morgen bij de Toren aan, en namen onze plaats in op de spottersplaats.
Er was niemand.
Overal was het heel stil. De wind liet af en toe een ruisje horen door het gebladerte van de loofbomen.
En af en toe klapwiekte een duif langs.
Sjef en ik maakten ons ook niet moe. We wachtten op datgene waar we voor gekomen waren. Maar we beseften dat het een sloom valkje kon
zijn, bevangen door de hitte.
Maar nee. Plotseling dook er een valk op links van de Toren. Toen twee. Heet vandaag? Wat is dat? "Wij gaan heerlijk samen spelen! "
Want ja, het waren twee juvenielen die tikkertje spelen op een hete zomerdag ook heel leuk vonden. Ze buitelden telkens om elkaar heen.
Ondertussen hoorden we een buizerd achter de Snelle Loop nabij de bosrand.
De twee juvenielen verdwenen achter de Toren en uit ons zicht.
Het werd weer stil.
Sjef en ik gingen weer een torenrondje maken. Maar, we maakten ons niet te moe. Dan sloeg de hitte niet zo direct bij je toe. Dat was de reden waarom de wandeling weer aangenaam werd.
"Kijk daar! " riep Sjef ineens en wees de lucht in.
Boven het veld en boven de Snelle Loop maakten familie Buizerd zijn opwachting. Maar ook een juveniel.
Juvenieltje wist nog niet wat territorium betekende, maar dat wisten de juveniel-buizerdjes ook niet. Zij wisten ook niet dat zij elkaar moesten
duchten. Want ja, tikkertje spelen met elkaar is zóóóó leukkkkk!
We keken onze ogen uit.
Ze vlogen hoger en hoger, en verdwenen weer achter de bosrand: familie Buizerd samen met juveniel-valkje.
We wandelden verder, met de wetenschap dat onze gevleugelde vrienden minder last van de hitte leken te hebben.
We kwamen hoog in de loofbomen spelende vlaamse gaaien tegen. Het jonge grut kwetterden tegen elkaar van je welste. Ze beleefden veel lol
samen. Ook bij hen scheen hitte geen enkele rol te spelen.
We wandelden verder.
De paarden in de aangrenzende wei werden naar de stal gebracht. Wellicht om ze de hitte te laten vermijden.
Het was voor Sjef en mij ook aangenamer om telkens in de schaduw te lopen.
We kwamen weer op de spotterplaats aan, waar inmiddels een aangenaam briesje scheerde langs ons heen.
We bleven zitten, en zitten en.......maar er kwam geen valkje meer, geen buizerds, geen duifje, alleen een dolende kraai.
De morgen was verstreken.
De hitte werd intenser.
Toen zijn Sjef en ik huiswaarts gekeerd waar een drukke warme stad op ons wachtte. Maar eenmaal bij huis voelde je toch weer de stilte van
een stadswandelpark.....
Sjef kijkt valkje op de spottersplaats.
Dat ben ik op de spotterplaats.
De Toren tegen een strakblauwe lucht.
Bloeiende jacobskruiskruid.
Distel met jacobskruiskruid.
In de schaduw.....
---------------------------------------------------------
"Ik ben een lamp-zittertje."
Dinsdag 9 augustus 2016 ~ distel tegen een dreigende lucht.
Na uitbundige zonneschijn pakten donkere stapelwolken zich samen. Maar het weerhield Sjef en ik er niet van om de valken te gaan opzoeken in De Mortel vroeg in de middag.
Onderweg er naar toe begon het te miezeren. Gelukkig hield dat ook weer op.
Eenmaal gezeten op het bengske op de spottersplaats zagen we een ijverig lampzittertje op de bovenste torenlamp rechts.
Met de kijker zagen we dat het om een juveniel ging.
Juvenieltje wist van geen wijken. Vrolijk keek hij/zij om zich heen. De wind en de regendruppels leken hem/haar niet te deren.
Er was weinig vliegverkeer van andere vogels. Daarom was het weer mooi om te zien hoe een blauwe reiger langs de Snelle Loop vloog
met diens statige vleugelslag. Deze ook prachtige vogel vond een visplekje aan de waterkant.
Omdat de juveniel tegen ons zei: "Ik ben een lamp-zittertje" bleef het stil en rustig rondom en op de Toren.
Sjef en ik gingen weer aan de wandel.
Het was droog geworden.
We waren voor de zekerheid wel gepluut. En dat doe je met een paraplu.
Het werd donker, ook al zagen we verder weg de wolken vriendelijker worden.
De wandeling werd in dit donkere weer er niet minder aangenaam op.
Overal zag je het mooie zomergroen opduiken.
Het jacobskruiskruid was uitgebloeid. Gele stengels met geel gebladerte staken boven het uitgebloeid gras uit. De grashalmen stoven uit-
een in de wat frisse wind die over het aardoppervlak trok.
Achter de Toren stond de kudde Aberdeen angus in het gras te happen.
Dat leverde in tegenlicht sfeervolle plaatjes op.
Zij dulden ongestoord de mensen die er graag wandelen.
We kwamen weer terug op de spottersplaats.
De juveniel wist van geen wijken. De torenlamp bleef bezet.
Het was inmiddels wat lichter geworden. Het blauw liet zich hier en daar tussen de wolken zien. Het werd geleidelijk aangenamer op de spotters-
plaats.
Je hoorden niet de buitelende geluiden van de vogels. De jubelende klanken hebben zich verstomd. Zij hebben allen voor een nieuw nage-
slacht gezorgd. Ze genoten nu van een welverdiende rust.
Ook het nieuwe koppel van de slechtvalken hebben het dit jaar heel goed gedaan.
Vier jongen zijn gezond en wel groot gebracht.
Ze zijn op eigen wieken gegaan om hun eigen levensweg te kiezen.
Lamp-zittertje nog even niet, maar dat zal spoedig gebeuren.
Sjef en ik keerden huiswaarts na een hele tijd op de spottersplaats gezeten te hebben.
De zon brak door. Het zette alles weer in een aangename gloed......
Lamp-zittertje.
Langs de Hemelsbleekweg.
Langs de Hemelsbleekweg.
Lamp-zittertje.
Sfeervol.
Het klaart op.
Achter de Toren heel mooi zomergroen.
---------------------------------------------------------
"Ik mag niet meer thuis wonen."
Dinsdag 23 augustus 2016 ~ "want ja, ik moet op mijn eigen gaan wonen, zoals de tweebeners dat zeggen."
Het was een mooie warme zomerdag.
Sjef en ik tuften 's morgens naar De Mortel. De ergste hitte wilden we voor zijn.
De heenweg verliep vlot. We kwamen op een lege spotterplaats aan waar we tegenover onze auto parkeerden, tevens ook tegenover
de hoge grijze logge zendtoren.
We zagen geen valk.
Inmiddels wisten wij dat het overgebleven jong het jongetje AUH is.
Hij weet nog van geen wijken, want hij wil nog zo graag thuis blijven. Zijn drie zusjes weten al wat van huis-gaan betekent. Juvie-jongetje heeft
daar nog geen zin in.
Maar zijn ouders zijn het daar niet mee eens.
We hoorden valken onrustig naar elkaar roepen.
Plots zat het jongetje op een bekisting rechtsboven onder de bovenste ring.
Direct daarop zat een valk op het nestrooster, wellicht een ouder.
Het geroep naar elkaar duurde voort.
Jongetje AUH koos het luchtruim. De ouder ging hem achterna. We vermoedden dat het om VM gaat, zijn vader. VM is immers geen grote
valk.
Pijlsnel vloog VM naar jongetje AUH. Ze tikten elkaar nu niet bepaald speels aan. Dit herhaalde zich, onder luid geroep.
Jongetje AUH vloog van de Toren weg, omdat het verjagen voort duurde. VM bleef bij de Toren cirkelen om erop neer te strijken.
Het werd rustig. We hoorden telkens een buizerd die te kennen gaf ook aanwezig te zijn.
Sjef en ik maakten weer onze wandeling in de schaduw en in de warme zomerzon.
We zagen hoe de Snelle Loop nabij het bruggetje teveel dicht gegroeid was.
Bij onze beschoende voeten sprongen mini-kikkertjes en mini-padjes weg. Een mini-padje liet zich door mij fotograferen. Daarna maakte
het toch dat het weg kwam.
Het groen leek gebukt te gaan onder de hitte en de stralen van de felle zon. Leek, want het voelde als een weldadige jubelende zomerdag!
En dat was het dan ook.
Mij deerde de warmte niet.
We kwamen weer terug op de spottersplaats.
Geen valk te zien.
Plotseling scheerde ontzettend laag voor ons een roofvogel langs! Een jong, maar van welk soort?
De vogel was beige van boven en onder. Het had aan de onderzijde van elke vleugel een créme kleurige horizontale baan. De vleugels waren
afgerond, maar bezat niet de typische uiteenstaande vleugelpennen van een buizerd.
Het verdween achter de Snelle Loop boven de bosrand.
Sjef en ik hadden niet lang tijd om ons af te vragen om welke roofvogel het ging.
Jongetje AUH was er weer in gezelschap van drie valken.
Valk nummertje vier hield zich afzijdig en zag hoe jongetje AUH door zijn ouders verjaagd werd. Opnieuw werd hij door een ouder met de poten rigoureus aangeraakt.
Ze verdwenen.
Maar jongetje zei: "Ik wil nog niet weg!" en kwam weer terug en streek op de rechter bovenste torenlamp neer.
Toch bleef hij niet lang zitten, want de onrust zat in zijn bevederde lijfje.
De middag gaf half 1 aan toen Sjef en ik de spottersplaats verlieten.
We weten dat juvi-jongetje AUH toch zal gaan vertrekken. Daar heeft Moeder Natuur reeds voor gezorgd........
Sjef en ik in de warme zomerzon op de spottersplaats.
Links de dicht begroeide Snelle Loop nabij het bruggetje.
Begroeiing achter de Snelle Loop in de weldadige zomerzon.
Links zicht op het veld achter de spottersplaats.
Mini-padje liet zich even fotograferen, maar daarna roeffffff.....weg
--------------------------------------------------------
Onrust....
Dinsdag 6 september 2016 ~ op een prachtige nazomerdag!
Het was een prachtige nazomerdag!
Dit jaar leek het alsof de zomer in een identiteitscrisis zat. Het wist niet wat het wilde. Sterker nog, het worstelde met de vraag wat
wordt ook alweer van mij verlangd?!
Veel later wist dit jaargetijde het. Steevast weet het nu de dagen te bepalen, ook al hijgt de herfst in diens nek!
Onder een strakblauwe lucht en een stralende zon tufte onze auto naar de valken in De Mortel, met Sjef en ik in de cabine.
De morgen lachte ons toe, ook toen we bij de spottersplaats arriveerden.
We zaten er weldra alleen.
De rust die er heerste duurde rondom de Toren niet lang.
Er kwamen vier valken krijsend aangevlogen.
Een valk werd onder luid kabaal weggejaagd. Aan het gefladder te zien een juveniel die niet geduld werd.
Het ging gepaard met veel agressie!
AUH, het juveniele jongetje, waar ik het weer over heb, is inmiddels reuze behendig in het luchtruim. Ook al werd het telkens aangetikt, toch wist hij telkens te ontkomen.
Plotseling maakte AUH een soepele draai, en dook naar de bosrand links van de Toren. Diens belager ging er pijlsnel achter aan.
Samen verdwenen ze in een duikvlucht. De andere twee bleven onrustig rondom de Toren cirkelen. Weer had ik de indruk dat de vierde valk zich wat afzijdig hield.
De overige valken kozen voor het luchtruim elders.
Een koppel nijlganzen trok ook onze aandacht die kennelijk dachten dat zij zwaluwen waren, want zij zaten op het zwaluwenheuveltje.
Maar de valken eisten weer onze aandacht op!
Opnieuw kwamen ze allevier terug! Ze duldden even elkaars gezelschap niet. Alweer werd er een verjaagd!
Een andere valk dook de linkerantenne even in.
Weer een ander verdween op het torendak.
Er werden daarna nog rondjes gevlogen nabij de Toren, waarna de rust terug keerden.
Een valk koos de linker bovenste torenlamp.
Het was moeilijk te bepalen of het om AUH ging.
Wat we ons afvroegen was, of het enkel en alleen om AUH ging. Was hier een tweede koppel in het spel die de nestkast wil opeisen, zoals eerder door spotters werd vast gesteld?
De eerste actie duidde op AUH.
Sjef en ik maakten een ruime wandeling.
We kwamen daarbij ook enkele wandelaars tegen.
Regelmatig hoorden we toch weer de slechtvalken die onrustig hun keelklanken lieten horen.
De zomerzon zette alles rondom ons in een weldadige gloed.
Een voorzichtig herfstspoor was af en toe te ontdekken door middel van enkele mini-zwammetjes.
Het was vooral de nazomer die overheerste.
De varens gedijden schitterend! Het hoge gras was vergeeld. Het gebladerte van de loofbomen ruisten in de wind.
Toen we weer terug kwamen op de spottersplaats was de valk op de torenlamp verdwenen.
Het was inmiddels middag.
De nijlganzen hadden het zwaluwenheuveltje verlaten, we hoorden wel hun gegak. Ze zaten bij de Snelle Loop.
Het werd warm op de spottersplaats.
De rust bleef.
In de middag verlieten we dit mooie plekje.
Het broedseizoen is succesvol teneinde.
Maar ik hoop voor AUH dat hij spoedig vertrekt.
Ik hoop ook voor VV en VM dat zij dit mooie plekje kunnen behouden.
Zij hebben het weliswaar opgeëist van valken die wij ook voorgoed in ons hart gesloten hebben.....
Copyright © 2016 VWG Gemert
Pal voordat we vertrokken maakte ik twee screenshots van de cam beelden.
VV op het nestrooster.
VV op het nestrooster.
Sjef en ik op de spotterplaats aan de picknicktafel ( met niks erop)
"We denken dat wij zwaluwen zijn" (!)
Valk op de rechter bovenste torenlamp.
Achter de Snelle Loop.
Links op het veld achter de Toren.
Aan de rand van het veld achter de Toren.
We lopen weer terug voor het torenrondje, om vervolgens weer een bengske op te zoeken op de spottersplaats....
---------------------------------------------------------
Herfstwandeling ~ 1.
Woensdag 26 oktober 2016 ~ herfstkleuren nabij de Toren.
De herfst heeft definitief zijn schreden gezet. Er was een aarzeling omdat de zomer op diens einde tegen de natuur wilde zeggen:
"Ik heb nog wat goed te maken!"
De dagen waren uitbundig en warm.
De herfst moest daarom nog even wachten.
Maar de herfst trok aan de dagen, de wind werd onstuimig.
De zomer vertrok.
Sjef en ik kozen deze dag voor de valken in De Mortel. Het weer liet aan iedereen een mooie herfstdag zien.
Drieënveertig jaar geleden op dezelfde datum toverde de herfst precies dezelfde mooie en zonnige dag.
Het was de dag waarop Sjef en ik in het huwelijk traden. Daarom wilden we heel graag drieënveertig jaar later deze dag bij de valken doorbrengen.
We vertrokken in de loop van de morgen, om zo'n veertig minuten later op de spotterplaats op een bengske neer te strijken.
Het was er windstil en we waren alleen.
Er was geen valk te zien.
Kraaien vlogen luidkeels rond. De kudde Aberdeen Angus graasden rondom de spotterplaats. Opvallend was de volgende generatie aanwezig. Ze waren in gezelschap van een zilverreiger die langs de Snelle Loop stond, om een visje te verschalken.
Omdat het verder heel rustig bleef ondernamen Sjef en ik er onze eerste herfstwandeling.
Naast nog opvallend veel groen aan de loofbomen, dook ook telkens het gekleurde herfstblad op, en het gele hoge gras.
Paddenstoelen lieten het afweten.
Op de grond lagen talrijke verkleurde bladeren en eikels. Af en toe hoorde je er eentje vallen, die met een tokkend geluid de aarde raakte. Je zag wel schimmels die over de begroeiing kruipten. Enkele varens vertoonden roestbruine sporen rondom het grillige gebladerte.
Elsje liet het fototoestel meekijken, en miste niets.
Op het veld achter de Toren liepen ook de runderen rond.
Nabij de Toren hoorden we plotseling luid gekwetter. Het waren de keelklanken van de slechtvalken.
Pal boven ons zagen we twee valken bij elkaar vliegen. Ze waren even groot. Soms vader en zoon? Zeker weten deden we dat niet.
De een duldde de ander niet. Het werd telkens onder protesterend kabaal verjaagd. We zagen het boven ons iedere keer gebeuren
tussen de hoge loof - en naaldbomen door.
Op een gegeven moment vlogen ze richting Toren.
Toen werd het stil.
Sjef en ik kwamen weer op de spottersplaats terug.
Het was inmiddels middag geworden. We bleven er nog een tijd zitten.
De zilverreiger was op de wieken gegaan. De runderen graasden nog steeds ongestoord.
We hadden het vermoeden dat de valken ergens op de Toren moesten zitten, maar zien deden we hen niet.
In de loop van de middag reden we weer huiswaarts.
We hadden heerlijke momenten gehad bij de mooie valken in De Mortel in de natuur die de herfst ook ontvangen had.........
Wandel met ons mee........ Klik op de foto.
---------------------------------------------------------
Herfstwandeling ~ 2.
Maandag 14 november 2016 ~ Sfeerbeeld van de herfst.
Het was koud. Afgelopen nacht had het licht gevroren. Overdag was het guur en regenachtig.
Deze morgen zou het droog blijven. Maar wat graag wilde ik de sfeerbeelden op het mooie plekje van de valken weer vastleggen, nu de
herfst zich van zijn mooiste zijde aan iedereen liet zien.
Halverwege de morgen arriveerden we bij de valken in De Mortel. Meteen zag ik via de spottersplaats een valk op de bekisting zitten, direct onder de onderste torenring. Ik zag dat het om een juveniel ging.
Weldra waren welluidende dwingende keelklanken van slechtvalken hoorbaar. De juveniel dook rechts weg van de bekisting af.
Twee valken vlogen achter de juveniel aan, luid protesterend.
Het waren zijn ouders, die luid lieten horen dat hun jongetje AUH toch beter weg kon gaan, om een eigen stek te gaan zoeken.
"Het wordt tijd!" leken zijn ouders hem toe te roepen. Ze joegen hem op,
en verdwenen achter de bosrand langs de Hemelsbleekweg.
De keelklanken verdwenen in het luchtruim. Hun bevederde lijfjes werden donkere stippen.
Het werd stil rondom de Toren.
In de verte zat weer de zilverreiger langs de Snelle Loop, op ongeveer dezelfde plek als bij ons vorige bezoek.
Om warm te worden zetten Sjef en ik een tweede herfstwandeling in.
Overal doken de indringende herfstkleuren op. Op de rulle aarde lag een tapijt aan herfstbladeren. De heiige atmosfeer maakte het herfstplaatje compleet.
Ik hou daarvan. Ik vergat de kou.
Vanachter een goud-grijs wolkendek probeerde de zon zich af en toe door te dringen, maar het was welhaast tevergeefse moeite.
Een blauwe reiger vloog langs de Toren af van ons vandaan.
Sommige delen van de looppaden getuigden van de regen die er gevallen was. We hielden daar rekening mee, om geen verraderlijke schuiver te maken!
Het hoge gras was ook verkleurd. Het groen had plaats moeten maken voor het geel. Veel loofbomen waren verkleurd. Sommige bomen begonnen kaal te worden. Weer anderen lieten nog hun laatste groen zien.
De paardenwei dook op. We zagen de bruine paarden met hun witte bles achter een afrastering staan.
De twee Friese paarden stonden voor de afrastering, vrij om naar ons toe te kunnen komen.
We riepen hen.
De hengst liet aan ons zijn mooiste draf zien en ging regelrecht op ons af! Het andere mooie zwarte exemplaar hapte nog even in het koude gras en kwam toen ook naar ons toe.
Dat leverde weer de nodige knuffeltjes en lieve woordjes van ons op.
Dat lieten zij zich maar weer wat graag van ons welgevallen.
Ik had weer moeite om afscheid van hen te nemen.
Tijdens onze wandeling hoorden we ook telkens de slechtvalken. Zien deden we hen niet.
Eenmaal weer op de spottersplaats bleef het op en rondom de Toren rustig.
We werden opnieuw bevangen van de kou.
De lucht werd grijzer. De middag vertelden ons dat het wel weer zou kunnen gaan regenen.
We besloten om te gaan.
Onze auto verliet de Hemelsbleekweg. We lieten de drie valken achter ons.
Ik hoop dat thuisblijf-jongetje AUH toch spoedig zal beseffen dat hij zijn eigen weg op moet gaan.
Daarin wens ik hem, net als bij zijn drie zusjes, een heel mooi valkenleven....
Wandel weer met ons mee.... Klik op foto.
---------------------------------------------------------
Stilte.........
Maandag 12 december 2016 ~ Stilte.....
Die middag waren Sjef en ik weer bij de valken in De Mortel.
We zagen de valken niet, maar we hoorden ze wel. Hun keelklanken zijn direct herkenbaar, en zeker in de stilte die ons ten deel viel.
De stilde was weldadig. Rondom de spottersplaats genoot de kudde Aberdeen Angus daar ook van.
Met hun aandoenlijke koe-blik keken ze ons voortdurend aan. Jong en oud stonden gezellig bij elkaar.
Wat ons al direct opviel was de belichting op de Toren.
De oude lampen met houders waren vervangen door nieuwe.
Het nodigt voor een valk niet uit om daarop hun poten en tevens hun bevederde lijf aan te verwarmen. De houders zijn bescheiden uitgevoerd
De lampen ook. Betekent dit soms dat we geen lampzittertjes meer heb-ben?
Voor nu voor ons een vraag.
Het was koud op de spottersplaats. We konden het goed hebben. Maar omdat het stil bleef gingen Sjef en ik aan de wandel.
Alle loofbomen waren nu kaal. De naaldbomen lieten wel aan ons hun altijd blijvende groen zien. De stilte om ons heen leek te zeggen dat de natuur zich voorbereidde op de winter.
Trossen duiven vlogen voortdurend vanaf de grond de lucht in. Zelfs kraaien hielden zich stil.
Aan onze voeten lag een tapijt van alle afgevallen bladeren.
Hier en daar dook nog een verdwaalde paddenstoel op. Het stugge hoge gras liet nu heel nadrukkelijk diens gele kleur zien.
De paardenwei was leeg. De paarden stonden schijnbaar op stal.
Telkens kwamen we afgevallen dennenappeltjes tegen.
We naderden weer de spottersplaats. Onze blikken gingen telkens richting Toren. Maar nee, we kregen geen valk te zien.
We namen er weer plaats op een bengske. We genoten van het gezelschap van de runderen.
In stilte namen Sjef en ik afscheid van de bezoeken van 2016, en ook van het broedseizoen van dit jaar.
Het was een mooi seizoen.
Ik hoop dat jongetje AUH nu toch vertrokken is om zijn eigen levenspad te volgen. Dan kan ook hij aan een toekomst bouwen.
Sjef en verlieten de spottersplaats in de loop van de middag, om vervol-gens in de auto te stappen.
We reden aan.
Thuis wacht een huis die het Kerstfeest ruimschoots aan ons laat zien.
Wie weet betekende de keelklanken van de slechtvalken die we gehoord hebben, dat VV en VM moeite hadden om een kerstboom omhoog
te sjorren om het in de nestkast te gaan plaatsen.
En dit alles in de geest van vindingrijke Pa Slechtvalk die we nooit meer zullen vergeten.....
Elsje, even hollen graag, en dan opgevangen worden door mannetje Sjef op de spottersplaats.
De kudde Aberdeen Angus.
Een van de nieuwe lampen in de eveneens nieuwe houder.
De grazende kudde.
Kale loofbomen, naast de groen blijvende naaldbomen.
--------------------------------------------------------
Dit is het einde van VERSLAGEN DE MORTEL 2016.
In VERSLAGEN DE MORTEL 2017 gaan we weer even vrolijk verder....
--------------------------------------------------------